ماییم و سرکویی، پر فتنهٔ ناپیدا          آسوده درو والا، آهسته درو شیدا
در وی سر سرجویان گردان شده از گردن          در وی دل جانبازان تنها شده از تنها
بر لالهٔ بستانش مجنون شده صد لیلی          بر ماه شبستانش وامق شده صد عذرا
خوانیست درین خانه، گسترده به خون دل          لوزینهٔ او وحشت، پالودهٔ او سودا
با نقد خریدارش آینده خه از رفته          با نسیهٔ بازارش امروز پس از فردا
گر کوی مغانست این؟ چندین چه فغانست این؟          زین چند و چرا بگذر، تا فرد شوی یکتا
رسوایی فرق خود در فوطهٔ زرق خود          کم‌پوش، که خواهد شد پوشیدهٔ ما رسوا
گر زانکه ندانستی، برخیز و طلب می‌کن          ور زانکه بدانستی، این راز مکن پیدا
ای اوحدی، ار دریا گردی، مکن این شورش          زیرا که پس از شورش گوهر ندهد دریا

 

زنده باد پرسپولیس گل دقیقه92 هادی نوروزی در برابر سپاهان را به تمامی پرسپولیسی های گل تبریک می گویم اگه خدا بخواد همینجوری پیش بریم در رده 4و5 هم میتوانیم بیایم

کشته شدن شاه موبد بر دست گراز          
چهان را گر چه بسیار آزماییم          نهفته ببند رازش چون گشاییم
نهانى نیست از بندش نهانتر          نه چیزى از قصاى او روانتر
جهان خوابست و ما دو وى خیالیم          چرا چندین درو ماندن سگالیم
نه باشد حال او را پایدارى          نه طبعش را همیشه سازگارى
نه گاه مهر نیک از بد بداند          نه مهر کس به سر بردن تواند
چه آن کز وى نیوشد مهربانى          چه آن کز کور جوید دیدبانى
نماید چیزهاى گونه گونه          درونش راست بیرون واشگونه
به کار بلعجب ماند سراسر          درونش دیگر و بیرونش دیگر
به چه ماند به خان کاروان گاه          همیشه کاروانى را برو راه
ز هر گونه سپنجى در وى آیند          و لیکن دیر گه در وى نپایند
گهى ماند بدان مرد کمان ور          که باشد پیش اورد تیر بى مر
به زه کرده همه ساله کمان را          به تاریکى همى اندازد آن را
هر آن تیرى که از دستش رها شد          نداند هیچ چون شد یا کجا شد
زنى پیرست پندارى نکو روى          که در چاه افگند هر دم یکى شوى
همى جوییم گنجش را به صد رنج          پس آنگاهى نه ما مانیم و نه گنج
سپاهى بینى و شاهى ابر گاه          پس آنگه نه سپه بینى و نه شاه
چو روزى بگذرد بر ما ز گیهان          ز مردم همرهش بینى فراوان
چو او بگذشت روز دیگر آید          ز ما با او گروهى نو در آید
مرا بارى به چشم این بس شگفتست          وزین اندیشه ام سودا گرفتست
ندانم چیست این گشت زمانه          وزو بر جان ما چندین بهانه
جهاندارى شهانشاهى چو موبد          جهان را زو بسى نیک و بسى بد
بدین خواریش باشد روز فرجام          بماند در دل و چشمش همه کام
کجا چون برد لشکرگه به آمل          همه شب خورد با آزادگان مل
مهان را سر به سر خلعت فرستاد          کهان را ساز جنگ و سیم و زر داد
همه شب بود از مى مست و شادان          خمارش بین که چون بد بامدادان
نشسته شاه با گردان کشور          بر آمد ناگهان بانگى ز لشکر
ز لشکر گاه شاهنشه کنارى          مگر پیوسته بد با جویبارى
گرازى زان یکى گوشه بردن جست          ز تندى همچو پیلى شرزه و مست
گروهى نعره بر رویش گشادند          گروهى در پى او اوفتادند
گراز آشفته شد از بانگ و فریاد          به لشکر گاه شاهنشه در افتاد
شهنشه از سرا پرده بر آمد          به پشت خنگ چو گانى در آمد
به دست اندریکى خشت سیه پر          بسى بدخواه را کرده سیه در
چو شیر نر بر آن خوگ دژم تاخت          سیه پر خشت پیچان را بیداخت
خطا شد خشت او وان خوگ چون باد          به دست و پاى خنگ شه در افتاد
به تندى زیر خنگ اندر بغرید          بزدیشک و زهارش را بدرید
بیفتادند خنگ و شاه با هم          چو بسته گشته چرخ و ماه با هم
هنوز افتاده بد شاه جهانگیر          که خوک او را بزد یشکى روان گیر
درید از ناف او تا زیر سینه          دریده گشت جاى مهر و کینه
چراغ مهر شد در دلش مرده          همیدون آتش کینه فسرده
سر آمد روزگار شاه شاهان          سیه شد روزگار نیکخواهان
چنان شاهى به چندان کامرانى          نگر تا چون تبه شد رایگانى
جهانا من ز تو ببرید خواهم          فریب تو دگر نشنید خواهم
چو مهرت با دگر کس آزمودم          ز دل زنگار مهر تو ز دودم
ترا با جان ما گویى چه جنگست          ترا از بخت ما گویى چه ننگست
بجاى تو نگویى تا چه کردیم          جز ایدر که دو تا نان تو خوردیم
نگر تا هست چون تو هیچ سفله          که یک یک داده بستانى بجمله
کنى ما را همى دو روزه مهمان          پس آنگه جان ما خواهى به تاوان
نه ما گفتیم ما را میهمان کن          پس آنگه دل چنان بر ما گران کن
چه خواهى بى گناه از ما چه خواهى          که ریزى خون ما بر بیگناهى
ترا گر هست گوهر روشنایى          چرا در کار تاریکى نمایى
چرا چون آسیاى گرد گردى          بیاگنده به آب و باد و گردى
چو بختم را به چاه آندر فگندى          مرا زان چه که تو چونین بلندى
ترا گر جاودان بینم همینى          همین چرخى همین آب و زمینى
همین کوهى همین دریا و بیشه          همین زشتیت کار و خو همیشه
هر آن مردم که خوى تو بداند          ترا جز سفله و نا کس نخواند
خداوندا ترا دانم ورا نه          به هر حاجت ترا خوانم مرا به
کجا دهر آن نیرزد کش بدانند          و یا خود بر زبان نامش برانند

در دور دست

قويي پريده بي گاه از خواب

شويد غبار نيل ز بال و پر سپيد .

 

لب هاي جويبار

لبريز موج زمزمه در بستر سپيد .

 

در هم دويده سايه و روشن .

لغزان ميان خرمن دوده

شبتاب مي فروزد در آذر سپيد .

 

همپاي رقص نازك ني زار

مرداب مي گشايد چشم تر سپيد .

 

خطي ز نور روي سياهي است :

گويي بر آبنوس درخشد زر سپيد .

 

ديوار سايه ها شده ويران .

دست نگاه در افق دور

كاخي بلند ساخته با مرمر سپيد

 

سهراب سپهری

دم غروب ، میان حضور خسته ی اشیا

نگاه منتظری حجم وقت را می دید.

و روی میز ، هیاهوی چند میوه ی نوبر

به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود.

و بوی باغچه را ، باد ، روی فرش فراغت

نثار حاشیه ی صاف زندگی می کرد.

و مثل بادبزن ، ذهن ، سطح روشن گل را

گرفته بود به دست

و باد می زد خود را.

.

.

مسافر از اتوبوس

پیاده شد:

( چه آسمان تمیزی!)

و امتداد خیابان غربت او را برد

.

.

غروب بود.

صدای هوش گیاهان به گوش می آمد.

مسافر آمده بود

و روی صندلی راحتی کنار چمن

نشسته بود :

« دلم گرفته،

دلم عجیب گرفته است.

تمام راه به یک چیز فکر می کردم

و رنگ دامنه ها هوش از سرم می برد.

خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود.

چه دره های عجیبی !

و اسب ، یادت هست ،

سپید بود

و مثل واژه ی پاکی ، سکوت سبز چمن زار را چرا می کرد.

و بعد ، غربت رنگین قریه های سر راه.

و بعد ، تونل ها

دلم گرفته ،

دلم عجیب گرفته است.

و هیچ چیز،

نه این دقایق خوشبو ، که روی شاخه ی نارنج می شود خاموش،

نه این صداقت حرفی ، که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست،

نه ، هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف

نمی رهاند.

و فکر می کنم

که این ترنم موزون حزن تا به ابد

شنیده خواهد شد»

 

کفشهایت چه خوشبختند
در
پا به پای تو
مثل چشمهایم
هستی و ُ
نمی بینم ات
تو می چسبی
مثل بوی پیپ
برای دیگران
به اجبار زندگی ست
دوستت دارم ها
حالا تو هی بگو
” تویی زندگی م “
از تو نه شعری می خواهم وُ
نه نگاهی
گاهی فقط
یک لبخند / یک لبخند
برایم بخند